کریم آقا

دوباره "آواز کنجشکها" دیدم . کریم آقای فیلم که زیر بار مال دنیا نفسش می برید یاد اون قسمتی افتادم که کریم تازه اخراج شده بود و شب با یک تخم شتر مرغ کل اهل محل را املت مهمان می کرد و بعد تر ها که به قول خودش ماهی 600 تومن گیرش می آمد حاضر نبود یکی از آن تخته پاره های دور ریختنی را ببخشد به کبری خانوم ، همسر پسر خاله عباس. بعد هم که آوار مال دنیا خراب شد روی سرش و چه میدانم سرش به سنگ خورد و برگشت سر همان شغل بدون بیمه و جیره و این حرفها.

اینکه استدلال کارگردان و نتیجه گیری هایش را قبول نداشتم حرف دیگری است اما راستش داشتم فکر می کردم به این فرضیه که هرچه داشته های آدمها بیشتر شود حالا ثروت باشد یا علم و دانش ٰ، خودخواه تر می شوند و زیادتر مَن مَن می کنند . بعدش هم یاد خودم افتادم . یاد اینکه قبل تر ها شاید انسان تر بودم .

تنهاییام سه‌شنبه 23 اسفند‌ماه سال 1390 ساعت 02:24 ب.ظ